شرکت سهامی پروژهٔ Tor در سال ۲۰۰۶ به یک سازمان غیرانتفاعی 501(c)(3) تبدیل شد، اما ایدهٔ «مسیردهی پیازی» در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ آغاز شد.
درست مانند کاربران Tor، توسعه‌دهندگان، محققان و بنیانگذارانی که Tor را ممکن کرده‌اند، گروه گوناگونی از افراد هستند. اما همهٔ افرادی که در Tor مشارکت داشته‌اند با یک باور مشترک متحد شده‌اند: کاربران اینترنت باید به یک وب بدون سانسور دسترسی خصوصی داشته باشند.
در دههٔ ۱۹۹۰، فقدان امنیت در اینترنت و توانایی استفاده از آن برای ردیابی و نظارت آشکار شد و در سال ۱۹۹۵، David Goldschlag، Mike Reed و Paul Syverson در آزمایشگاه تحقیقات دریایی ایالات متحده (NRL) از خود پرسیدند که آیا راهی برای ایجاد اتصال‌های اینترنتی وجود دارد که نشان ندهد چه کسی با چه کسی صحبت می‌کند، حتی برای کسی که بر شبکه نظارت دارد.
پاسخ آن‌ها ایجاد و به‌کاراندازی اولین طرح‌های تحقیقاتی و نمونه‌های اولیهٔ مسیردهی پیازی بود.
هدف مسیردهی پیازی این بود که راهی برای استفاده از اینترنت با حداکثر حریم خصوصی ممکن را داشته باشیم و ایده این بود که ترافیک را از طریق چندین سرور هدایت کرده و در هر مرحله آن را رمزگذاری نماید.
این هنوز یک توضیح ساده برای نحوهٔ عملکرد Tor امروزی است.
در اوایل ۲۰۰۰، Roger Dingledine که به تازگی از دانشگاه MIT فارغ‌التحصیل شده بود، همراه با Paul Syverson شروع به کار بر روی پروژهٔ مسیردهی پیازی NRL کرد.
Roger برای تمایز این کار اصلی در NRL از سایر تلاش‌های مسیردهی پیازی که در جاهای دیگر ظهور می‌کرد، پروژه را Tor نامید که مخفف The Onion Routing بود. Nick Mathewson، هم‌کلاسی Roger در MIT، بلافاصله پس از آن به پروژه پیوست.
از آغاز در دههٔ ۱۹۹۰، مسیردهی پیازی با تکیه بر یک شبکهٔ غیرمتمرکز تصور شد. شبکه باید توسط نهادهایی با منافع و مفروضات اعتمادپذیری گوناگون اداره می‌شد و نرم‌افزار می‌بایست آزاد و باز می‌بود تا شفافیت و تمرکززدایی را به حداکثر برساند.
به همین دلیل است که در اکتبر ۲۰۰۲ هنگامی که شبکهٔ Tor در ابتدا به‌کارانداخته شد، کد آن تحت یک مجوز نرم‌افزار آزاد و باز منتشر شد.
تا پایان سال ۲۰۰۳، این شبکه حدود ۱۲ گرهٔ داوطلب داشت، اغلب در ایالات متحده و یک گره در آلمان.
با به رسمیت شناختن مزایای Tor در حقوق دیجیتال، در سال ۲۰۰۴ بنیاد مرزهای الکترونیکی (EFF) شروع به تامین مالی کار Roger و Nick در Tor کرد. در سال ۲۰۰۶، شرکت سهامی پروژهٔ Tor که یک سازمان غیرانتفاعی 501(c)(3) است برای حفظ توسعهٔ Tor تاسیس شد.
در سال ۲۰۰۷، این سازمان شروع به توسعهٔ پل‌هایی برای شبکهٔ Tor نمود تا سانسور را برطرف کند، مانند نیاز به دور زدن فایروال‌های حکومتی به منظور دسترسی کاربرانش به وب باز.
Tor شروع به کسب محبوبیت در میان فعالان و کاربران خورهٔ فناوری علاقه‌مند به حریم خصوصی کرد، اما هنوز استفاده از آن برای افراد با آگاهی فنی کم‌تر دشوار بود، بنابراین از سال ۲۰۰۵ توسعهٔ ابزارهایی فراتر از پروکسی Tor آغاز شد.
توسعهٔ مرورگر Tor در ۲۰۰۸ آغاز شد.
با توجه به اینکه مرورگر Tor استفاده از Tor را برای کاربران روزمرهٔ اینترنت و فعالان دسترس‌پذیرتر کرده‌است، در بهار عربی که در اواخر ۲۰۱۰ آغاز شد Tor ابزاری سودمند بود. Tor نه تنها از هویت افراد به‌صورت آنلاین محافظت می‌کرد، بلکه به آن‌ها اجازهٔ دسترسی به منابع مهم، رسانه‌های اجتماعی و وب‌سایت‌های مسدودشده را می‌داد.
به لطف افشاگری Snowden در سال ۲۰۱۳ نیاز به ابزارهای محافظت در برابر نظارت جمعی به یک نگرانی رایج تبدیل شد.
Tor نه تنها در افشاگری Snowden سودمند بود، بلکه محتوای اسناد نیز تضمین می‌کرد که در آن زمان Tor نمی‌توانست کرک‌شده باشد.
شاید آگاهی مردم از ردیابی، نظارت و سانسور رشد کرده باشد، اما رواج این موانع برای آزادی اینترنت نیز افزایش یافته‌است.
امروز، شبکهٔ Tor دارای هزاران رله است که توسط داوطلبان و میلیون‌ها کاربر در سراسر جهان اجرا می‌شود و همین تنوع است که کاربران Tor را ایمن نگه می‌دارد.
ما هر روزه در پروژهٔ Tor برای دسترسی خصوصی همه به اینترنت بدون سانسور مبارزه کرده و Tor تبدیل به قوی‌ترین ابزار جهان برای حریم خصوصی و آزادی آنلاین شده‌است.
اما Tor چیزی بیش از یک نرم‌افزار است. این حاصل تلاش عاشقانهٔ انجمنی بین‌المللی از افراد متعهد به مسئلهٔ حقوق بشر است. پروژهٔ Tor عمیقاًعلاقه‌مند به شفافیت و ایمنی کاربران خود است.
